Een blog tussendoor om wat meer informatie te geven na mijn gedicht wachten

Uitwaaien | 1 april 2015

Het is woensdagmiddag. Ik loop over het nieuwe zand in Camperduin. Al het zand waar ik geen voetstappen zet waait in mijn ogen. Dus ik zie niets maar loop lekker. Even uitwaaien na een paar pittige dagen.

Het ging de laatste week niet zo goed met Mariek. Haar buik zwol op en voelde niet goed. Er stond al een scan gepland omdat de tumormarker in haar bloed bij de laatste controle behoorlijk omhoog gegaan was. Nu zegt dat niet alles maar ze voelde zich duidelijk minder fit dan eerder. En iets in het bloed duidde erop dat de tumoren meer activiteit vertoonden bij de lever. Dus afgelopen vrijdag toch maar even naar de huisarts. Hij voelde ook iets hards in Marieke’s buik en was er niet gerust op. Hij zorgde ervoor dat de scan een week naar voren gehaald werd. Maar ja, toch nog een weekend ertussen. En een weekend is lang als je niet weet hoe je ervoor staat. We vreesden het ergste, waren bang dat dit het begin van het einde was. Na veel Netflix gekeken te hebben om het wachten wat draaglijker te maken, was het maandag tijd voor de scan, die er vooral op gericht was om de lever te bekijken. Uitslag woensdag. Nog een dag wachten.

Vandaag om elf uur zaten we hand in hand in de wachtkamer. Min of meer wachtend op het vonnis met het aantal nog te leven weken. Omdat we het ergste verwachtten bleek het mee te vallen. Relatief gezien dan, zoals alles relatief is geworden.

De lever was inderdaad sterker aangetast dan eerder het geval was. De tumoren op botten en ruggengraat leken ongeveer hetzelfde gebleven. Ik heb gevraagd hoe het er nu eigenlijk voor stond qua levensverwachting. De dokter verzekerde ons dat ze het eerlijk zal zeggen als de tijd beperkt wordt (in maanden) en het einde wacht. En daar is nu nog geen sprake van, vertelde zij. Wel moet Marieke nu aan de chemo omdat de kanker zich niet erg wil onderwerpen aan de medicijnen. Er is een krachtiger optreden nodig. Het doel is toch om kwaliteit van leven te behouden en hopelijk zelfs weer wat beter te maken. Dus nu iedere week aan het infuus, zes weken op, twee weken af. En dan weer opnieuw.

Ondanks het matige nieuws zijn we toch een beetje opgelucht. We kunnen weer verder.

< Vorige  |  Volgende >