Lieve Mariek,

Je zal je waarschijnlijk wel eens afvragen hoe het met me gaat. Ik heb het er al ruim een half jaar niet over gehad. 

Eerder dit jaar vertelde ik je dat ik naar New York zou gaan. Ik vond het geweldig. Geen onbekende stad, door de vele films en series die zich daar afspelen, maar toch ook vreemd om daar dan daadwerkelijk te zijn, in dat filmdecor. Een belevenis om daar lekker rond te lopen en foto’s te maken. Heel vermoeiend ook natuurlijk. Meer lopen dan goed voor me was, maar daar toch niets aan willen veranderen. 

Op de voorlaatste dag moest ik het dan toch opgeven. De vermoeidheid werd teveel toen we in het MoMa (Museum of Modern arts) liepen. Ik moest opgeven en ging met de metro naar het hotel. Even een paar uur op bed. Toen ging het weer. Maar uiteindelijk kon ik best veel wél.

Ondertussen alweer een paar scans gehad het laatste half jaar. De laatste twee weken geleden. De reguliere CT-scan en een MRI van mijn hoofd. Dat laatste vooral was spannend.

Ongeveer twee maanden geleden werd ik op een ochtend heel duizelig toen ik nog even op bed ging liggen. Vlak daarvoor was er niets aan de hand en opeens begon de kamer te draaien. Ik moest blijven liggen tot het wegtrok. De gebeurde steeds als ik weer op wilde staan. Verder dan de rand van mijn bed kwam ik niet. Pas twee uur later lukte het. 

De huisarts wist te vertellen dat dit positieduizeligheid was. Zogenaamd ‘gruis’ in een buisje van het evenwichtsorgaan. Dit veroorzaakt de duizeligheid omdat dat gruis daar is gekomen door een plotselinge beweging, zoals het op bed gaan liggen. Het zou vanzelf weer over moeten gaan. Het gruis kan weer teruggaan of de hersenen zouden zich aanpassen aan de nieuwe situatie.

Bij mij zakte het wel vrij snel af. Maar na twee weken kreeg ik last van een licht gevoel in mijn hoofd. Die enorme duizeligheid had ik niet meer, maar mijn hoofd voelde ook niet helemaal helder. Het gevoel kwam en ging. Ik wist nooit hoe ik op zou staan.

Dit natuurlijk ook in het ziekenhuis aangekaart omdat mijn eerste reactie was: er zit nu ook iets in mijn hoofd. Wat dat betreft had de huisarts me wel aardig gerustgesteld, maar dit lichte gevoel was niet prettig. 

In het ziekenhuis wilden ze toch wel een MRI maken van mijn hoofd, voor de zekerheid. En dat wilde ik ook wel.

Dus dat gebeurde twee weken terug.

Vorige week kreeg ik de uitslag. De reguliere CT-scan gaf aan dat de ziekte nog steeds stabiel was. Goed nieuws. En de MRI gaf aan dat er in mijn hoofd ook niets aan de hand was. Nog meer goed nieuws.

Maar dat nam het gevoel niet weg natuurlijk. De longarts stelde voor nog een keer naar de huisarts te gaan omdat die hier meer mee te maken had. Dat gedaan en hij zei  dat het best wel even kon duren voor het weer goed voelde. Dus ik moet het nog even afwachten, niets aan te doen.

Ondertussen ben ik weer regelmatig aan het fietsen de laatste weken. Ik was er wel achter dat een half jaar op de elektrische fiets mijn conditie niet bepaald goed had gedaan. Ik liep wel bijna iedere dag, maar dat zet niet zoveel zoden aan de dijk als een rondje van 30 km door de duinen. Dus dat doe ik nu meestal drie keer in de week. En het voelt goed. Het fietsen zelf, maar ook het algeheel fittere gevoel.

Ik stel me altijd voor om vroeg te gaan fietsen, maar dat lukt nooit. Mijn lijf wil gewoon niet zo snel opstarten. Als ik opsta voel ik me vaak moe (en nog veel ouder dan ik al ben), maar een uurtje later ben ik er wel weer. Jij zal waarschijnlijk nu zeggen dat het altijd al zo was. Dat is wel een beetje zo Mariek, maar het is nu nog erger…

In ieder geval, vermoeidheid blijft een rol spelen die er vroeger nauwelijks was, maar het gaat niet slecht. Alleen moet nu mijn hoofd weer een beetje mee gaan werken.

Ik mis je vaak,
Liefs, Roon.