Lieve Mariek,

Komende dinsdag zal je verjaardag alweer voor de negende keer voorbijgaan zonder jou. Zesenvijftig jaar worden zal je ook niet halen.

Misschien komt het daardoor dat ik weer veel aan je denk, of omdat ik melancholiek ben door dagenlang regen. Of allebei. Maakt niet uit. Het is altijd goed om aan je te denken, al maakt het me soms ook verdrietig. Melancholie.

Met mij gaat het best goed. Ik fiets veel. Drie keer in de week vaak, naast de gebruikelijke ritjes naar de supermarkt of de stad. Ergens tussen de dertig en vijfenveertig kilometer meestal. Soms een keertje boven de vijftig. En zoals nu met iedere dag regen, fiets ik binnen. Achterwiel uit mijn fiets, fiets vast in de ‘turbotrainer’ (zo heet dat), iPad voor mijn neus en fietsen maar. Ik heb een app waarmee je routes kunt rijden van overal ter wereld. Of ik kan bijvoorbeeld een trainingsprogramma volgen van zes weken. De app staat in verbinding met de turbotrainer en zorgt ervoor dat ik op de fiets dan meer of minder weerstand voel, overeenkomstig met wat ik op de iPad zie.

Kortom, ik fiets veel. Ik ben op vakantie geweest met Roline. Een roadtrip, zoals we het graag noemen, naar Zwitserland en Oostenrijk. We hadden onze fietsen mee en we hebben diverse gravelpaadjes opgezocht (toen Roline niet zo lang geleden een ‘Gravelbike’ kocht, kon ik ook de verleiding niet weerstaan). Het was prachtig weer en we konden het goed twee weken met elkaar uithouden, dus een heerlijke vakantie.

Met mij gaat het best goed, schreef ik hierboven, maar wat ik daarna schreef klinkt als ‘heel goed’. En misschien is dat wel zo. En toch voel ik op de achtergrond dat ik ziek ben. Ik kan er moeilijk de vinger opleggen. Ik ben fitter, vier kilo afgevallen en sterker door het fietsen. Dat voel ik want ik fiets die veertig kilometer veel makkelijker dan een paar maanden terug.

Maar er is ook een soort vage vermoeidheid. Misschien wel meer in mijn hoofd dan in mijn lijf, want als ik iets ga doen, dan lukt dat meestal prima. Dat maakt het zo ongrijpbaar. Al met al heb ik niet te klagen over wat ik kan. Veel meer dan ik vorig jaar gedacht had te kunnen.

Ik ga zelfs nog iets aanpakken waar ik al jaren last van heb. Slapende handen op de fiets en op de motor. De laatste jaren krijg ik daar steeds meer last van. Ik ben eerder dit jaar bij de fysio geweest voor een speciale behandeling tegen ‘Carpaal tunnel syndroom’ (wat de slapende handen veroorzaakt). Dit hielp niet echt.

Daarna injecties gehad. Dit werkte kort en gaf een idee hoe het zou kunnen zijn, geen slapende handen hebben.

En nu heb ik besloten mijn handen te laten opereren. Ik heb daar van verschillende kanten goede resultaten over gehoord. Ik heb dit voorgelegd aan de oncoloog en die had geen bezwaar. Dit gaf nog wel een raar momentje, omdat hij zei dat de chirurg hem waarschijnlijk zou vragen of het de moeite waard zou zijn. Hij zou dan zeggen dat hij het nog minimaal een jaar goed zag gaan. Ik weet niet precies meer wat hij zei. 

Eerlijk natuurlijk en dat waardeer ik, maar hij had het misschien ietsje anders in moeten pakken. Cécile, die mee was naar het gesprek, schrok ervan. We hadden tenslotte net gehoord dat de reguliere scan nog steeds een stabiel beeld gaf. En al dat fietsen van mij geeft natuurlijk naar buiten toe ook een gezonde indruk.

Maar goed, hij bedoelde vooral dat hij niet verder kon kijken dan een jaar (deze oncoloog was niet mijn vaste oncoloog, zij is duidelijk, maar toch ook empathischer). Ik zelf had er overigens niet zo’n moeite mee, omdat ik er toch wel veel mee bezig ben, over hoelang het nog goed zal gaan en dergelijke, maar ik begreep waarom ‘een jaar’ bij Cécile rauw op haar dak viel.

Terug naar de operatie. Van de week is er een testje gedaan en het blijkt dat er inderdaad een zenuw klem zit in beide handen. Later deze maand heb ik een gesprek met de chirurg en hopelijk snel daarna de eerste operatie. Ze doen om begrijpelijke redenen geen twee handen tegelijk omdat je dan, bijna letterlijk, onthand bent.

Zo Mariek, je bent weer aardig op de hoogte. 

Oh ja, achter moet ik weer een beetje dweilen met dit weer (zo veel regen). Misschien moet ik daar komend voorjaar/zomer toch eens iets aan (laten) doen. Maar dit terzijde.

Ik mis je.

Liefs, Roon.