Lieve Mariek,

Alweer een brief van mij. Misschien wordt het je een beetje teveel, maar laat mij maar even. Je kunt ‘m ook later lezen, als je wilt. Het is de tijd van het jaar misschien, of de golven van rouw hebben weer hogere pieken nu, na een tijdje rustig kabbelen. En natuurlijk is daar mijn moeder, die twee jaar geleden op 20 oktober overleed. Ook zij is in mijn gedachten. Ik doe even een weekje rustig aan. Laat mijn gevoel de dag bepalen. Sta stil bij waarbij stilgestaan moet worden. En daarover schreef ik een gedicht.

Stilstaan

Ik zat
naast jou
zag je laatste adem
hoorde je stil worden
zo stil.

Maar was ik er
met mijn hoofd
wel bij.
Was het geen
moment geweest
om meer bij
stil te staan
dan ik deed.

Langer zitten en
beseffen dat
je eerst nog leefde
en daarna niet
meer.

Had ik niet nog
een nacht
moeten waken
of slapen
naast je bed.

Ik,
in plaats van
iemand anders
die dat deed
die nacht.

Ze riep me
snel
ze is
bijna
zover.

Jouw doodgaan
lijkt nu,
achteraf,
de start van een
zó drukke
dag.

Het onvermijdelijke
was gebeurd
een nieuwe wending
genomen voor
ik het wist.

Nu had ik graag daar
gezeten met wie
er al een week
aan jouw bed
zaten.

Zodat we stil konden worden
gelijk met jou.
Stil konden staan
bij een zo belangrijk
moment
in ons leven.

Tijd konden nemen
voor we gingen bellen
naar mensen die
jou niet kenden.

Maar ik wist natuurlijk niet
dat je die nacht
al zou gaan.
Ik wist niet Mariek
wat ik nu weet.

Ik had het anders gedaan
dat weet ik nu.
Ook omgaan met
de dood
vraagt wat
ervaring.

Ik had het anders gedaan
maar het had niets veranderd
aan de uitkomst
dat weet ik
wel.

Maar het was misschien
een klein beetje
beter geweest
voor mij
nu.

Liefs,
Roon