Lieve Mariek,

Ergens in oktober schreef ik je voor het laatst. Ik zocht het net even op. Wat een tijd geleden alweer. Ik ben me er ook van bewust hoor. Er is genoeg te schrijven, maar ik was het even moe. Moest ik het weer over je verjaardag hebben terwijl je nooit meer ouder wordt. Weer over Sinterklaas (geloof mij, daar wordt tegenwoordig genoeg over geschreven), weer over Kerst? Die laatste maanden van het jaar zijn niet de leukste onder deze omstandigheden.

Er is veel gebeurd. Mijn vader kreeg in december een beroerte. Ongemerkt, maar met flinke gevolgen. Hij liep al niet zo goed meer en dat werd nog slechter hierdoor. Het heeft er toe geleid dat hij Kerst en Oudjaar in het ziekenhuis heeft doorgebracht, wat veiliger was dan thuis. En nu is hij al anderhalve maand aan het revalideren in de Westerhout. Het gaat best goed met hem al zijn er wat problemen qua mobiliteit.

Vooral de weken voor de ziekenhuisopname waren pittig. We maakten ons grote zorgen. Nu is hij gelukkig in goede handen en is zorg dichtbij.

Ondertussen zijn we de garage, die mijn vader nog had aangehouden, aan het leegruimen. Je weet wel hoe hij er uitzag hè. Hij is bijna leeg. Schrik niet als ik zeg dat alles hier nu achter in onze werkplaats staat. We willen de garage verkopen en dit was even de beste oplossing. Nu kunnen we alles rustig en warm gaan uitzoeken. Dan hoeft dat niet in een tochtige en koude garage. Ik heb de gelegenheid maar aangegrepen om zelf ook weer eens wat op te ruimen achter. Ik kan niet overal aan vast blijven houden.

Ik ben er druk mee en dat is best prettig. Want vier maanden jou niet schrijven betekent natuurlijk niet dat ik vier maanden niet aan je gedacht heb. Dat weet je wel. Vooral de laatste week mis ik je weer meer. Dan ga ik op zoek naar jou. En dan vind ik dingen zoals de twee foto’s hierboven. Niemand heeft ze ooit gezien. Ik heb ze genomen als voorbereiding op een fotoshoot. Even kijken wat een paar houdingen deden qua beeld.

Zowel jij als de houdingen deden het prima!

Wat ik niet onvermeld kan laten is dat Imme een hondje heeft gekocht. Een leuk beest van hanteerbaar formaat. We moeten nog wel even vriendjes worden. Ze gromt een beetje naar mij als ik binnenkom, maar ze is ook nieuwsgierig genoeg om dichtbij te komen. Ze heet Mus. Afgeleid van Muze (of Muse in het Engels).

Nou, zo moet het maar even Mariek. Ik heb nog zo vaak dat ik iets meemaak waarbij ik denk: “Dat moet ik straks even aan Marieke vertellen”. Je zit diep in mijn hart.

Veel liefs,
Roon.