Lieve Mariek,

Heb je even tijd? Ik wil je vertellen waar ik mee bezig ben. Alweer een tijd geleden kreeg ik het idee een project te beginnen over rouw. Hoe het kon dat ik er zo weinig over wist voor jij dood ging. Hoe het werkt dat mijn eigen leven bijna stil stond terwijl andere levens weer door gingen. Hoe dat voelt. Hoe het voelt als mensen het niet over je hadden terwijl ik juist graag over je wilde praten.

Rouw heeft vele facetten, rouw heeft ook niet per sé met de dood te maken, maar meer met verlies waarschijnlijk. Het leek mij een goed idee daar foto’s en gedichten over te maken. Portretten van mensen in rouw. Maar toen ik het bedacht, was ik er nog niet aan toe. Ik wist dat ik nog niet sterk genoeg in mijn schoenen stond om met de rouw van anderen om te gaan.

Maar nu zit ik er volop in. ‘Portretten van Rouw’, noem ik het. Nadat iemand die ik gefotografeerd had mijn oproep deelde op een Facebookpagina met veel volgers, kreeg ik een stuk of dertig mailtjes binnen van mensen die er wel voor voelden om op de foto te gaan met hun rouw.

Deze mensen ben ik nu aan het fotograferen. Ik kom op allerlei plekken, in verschillende huizen, hoor verhalen die allemaal anders zijn, al zijn er aspecten van rouw die in ieder verhaal terugkomen. Het praat makkelijk met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben of er middenin zitten. We snappen elkaar goed. 

Het feit dat ik hier nu mee bezig ben, geeft aan dat het goed met mij gaat Mariek. Ik kan de verhalen horen en opslaan en omzetten in een gedichtje, maar ze komen niet te diep naar binnen, en dat is goed. Het is mooi werk en misschien doe ik dit wel het liefste. Foto’s en gedichtjes maken die ertoe doen voor mensen. Ik voel mij er heel prettig bij.

Nou, dat wilde ik even aan je kwijt.

Ik hoop dat het goed met je gaat.

Liefs,
Ronald

Naar ‘Portretten van Rouw’.