Lieve Mariek,
Ik zal het maar
eerlijk zeggen
want ik voel me een
beetje schuldig omdat
ik afgelopen week
niet steeds aan jou
heb gedacht.
Helemaal per ongeluk
zonder dat ik het
wilde was ik een
tijdje in het nu.
Toen.
Tot er iemand zomaar
een deuntje Einaudi speelde
op een piano op het strand
bij Den Haag.
Het bracht jou weer bij mij
toen.
In het nu.
Ik wil niet niet aan
je denken maar het gebeurt
soms toch
even.
Goed denk ik
waarschijnlijk
even rust.
Want ik wil nog zo
verdrietig zijn,
nog zo lang stil staan,
nog zoveel tranen laten
lopen tot ik echt begrijp
dat ik jou nooit
meer vast zal kunnen
houden alleen
nog in mijn
hoofd.
Maar wat is
daar nou
aan.
Liefs,
Roon
Het eerste wat in mij opkomt is een harde vloek …. Het is, en blijft zo wreed :'( Sterkte jongen.
Zo eerlijk en ook zo begrijpelijk dat je je daarover schuldig voelt Ronald,maar op zich toch goed,dat je het heel eventjes los kan laten….
Ook ik vind het onwezenlijk dat ik haar lieve gezicht nooit meer zal zien en haar stem nooit meer zal horen,behalve in mijn herinnering.
Ik wens je heel veel kracht om hier doorheen te komen,lieve groeten,Joke .
Lieve Ronald,
Wat een mooie liefdevolle uiting van je onvoorwaardelijke liefde voor Mariek.
Ook al was je op die momenten niet actief met je gedachten bij haar, ze is voor altijd in je hart.
Het is heel goed, dat je ook weer kunt leven in het nu.
ZIJ zou dat vast en zeker begrijpen.
Zorg goed voor jezelf Ronald.
Lieve groet en tot gauw.
Joke
Alweer prachtig verwoord!
En je dacht toch wel aan haar.