Lieve Mariek,
Een in memoriam.
Tja,
een auto,
zo eentje
die je meteen
weer vergeet.
Zo nietszeggend
van vorm,
zo zonder idee
lijkt het.
Zo roodbruin,
een soort kleur,
maar niet echt
een keuze.
Negen jaar
van iemand anders,
vier jaar van ons,
zes jaar van mij.
Maar vier jaar van ons,
het lijkt zoveel langer.
De eerste rit
naar Winterswijk
weet ik nog.
Een paar dagen weg
de fietsen op het dak.
Jouw ritjes naar school,
onze tochtjes naar overal
en het ziekenhuis.
Jij met je vriendinnen,
het ritje naar Den Haag
dat strandde langs
de snelweg.
Je had een topdag
ondanks de pech
of dankzij.
Een van de laatste.
De auto kon
gerepareerd
en reed.
Tot nu.
Zomaar een auto,
nietszeggend,
zonder mooie lijn
of kleur.
Maar hij was van ons.
Ja Ronald, het is maar een auto, een object. En toch roept het emoties en herinneringen op. Ik zie Marieke er nog mee op school komen, vooral als het weer te slecht was om op de fiets te gaan. Het liefst deed ze haar ritjes op de fiets.
Toch fijn dat jij de auto zo lang hebt gebruik.
Komt er een ander???????
Groetjes Joke
Voorlopig ga ik fietsen Joke.
Zojuist je vorige “brief aan Mariek” gelezen.
“Wat ik alleen niet kan wissen
Is jou zo missen”
Zo ontzettend raak.
In de Alkmaarsche Courant schrijft Joost Prinsen ook zo mooi treffend over rouw sinds het overlijden van zijn geliefde.
“Meneer Rouw” klopt af en toe onaangekondigd aan. Als ie zich aankondigd gaat het wel, maar die onverwachte momenten, als je opeens geconfronteerd wordt met het missen van je lief….die zijn het lastigst. En óók weer mooi.
Dat heet LIEFDE. <3
Liefs
Nathalie