Lieve Mariek,
Het huis staat en hangt vol foto’s.
Ik heb alle lijsten die ik al had tevoorschijn gehaald. Alle foto’s die achter passe-partouts zaten eraf gehaald. De boel een beetje afgestoft, nieuwe foto’s besteld en opgeplakt, soms over oude foto’s heen en weer achter het passe-partout geducttaped.
De foto’s op hun ondergrond plakken was het meest stressvolle karweitje. Het is wel eens beter gegaan maar ook wel eens slechter. Het liefst laat ik ze gewoon opplakken door het bedrijf dat de foto’s print. Zo strak red ik het nooit. Maar ja, het moest allemaal binnen een klein budget. En een spuitbus lijm en een paar uurtjes is goedkoper dan laten plakken. Dus, met strijklicht zijn er wat bubbeltjes, maar als je er recht voor staat ziet het er prima uit.
Je ziet het, ik doe aan verwachtingsmanagement.
Maar als mensen hun eigen foto ingelijst zouden willen kopen dan bestel ik natuurlijk een nieuwe foto die ik op laat plakken.
Je raadt het misschien al. Ik heb een expositie volgende week. Als onderdeel van de Schermer Kunstroute. En ik laat mijn project “Portretten van Rouw” zien. Misschien niet helemaal wat mensen verwachten als ze lekker een rondje door de Schermer gaan fietsen om wat kunst te zien. Maar ja, het kan niet allemaal rozengeur en maneschijn zijn. Kunst is om te raken, toch?
Van de 52 foto’s en gedichten die ik tot nu toe gemaakt heb kunnen er maar een stuk of twaalf naar de expositie. Dus op een avond zat ik hier met Cécile en Caroline, die mij al gedurende het hele project geholpen hebben met selecteren.
Van die geselecteerde foto’s moest nu weer een selectie komen. Tja, dat viel nog niet mee. We gingen het meest uit van de foto’s, wat die trekken op zo’n expositie toch het eerst de aandacht. We maakten lijstjes. Drie toptiens met overeenkomsten en verschillen. Het was leuk en lastig. Ik weet alle verhalen achter de foto’s, hoe de ontmoeting was, hoe de mensen waren die op die foto’s staan. Dat kijkt toch weer anders.
Uiteindelijk kwamen we uit op vijftien foto’s. Dat zijn de foto’s die ik af heb laten drukken. Ik weet nog niet of ik ze allemaal kan plaatsen. We zullen zien.
Om de andere deelnemers aan het project niet tekort te doen heb ik een boek in elkaar gezet met alle foto’s en gedichten ter inzage.
Het leuke is dat ik met Willem en Hans (oud collega’s) en Marijke (jouw oud collega) in een ruimte sta.
Ik heb er erg veel zin in!
Maar weet je,
Mariek.
Ik selecteerde
knipte
plakte
bedacht
gaf vorm
maakte fouten
begon opnieuw
alleen
zonder jou.
Niet altijd echt alleen
maar wel alleen
zonder jou.
Eb en vloed.
En nu was het
even vloed.
Bezig met zoiets
moois en leuks.
En toch vloed.
Dat gevoel
zijn deze foto’s
en gedichten.
Jij kan er niet zijn
volgende week,
maar er zullen
mensen zijn
die weten van
eb en vloed.
Liefs,
Ronald
Ronald, heel mooi verwoord allemaal. En succes met de tentoonstelling in Schermerhorn.
Dank u wel.
Bonjour Ronald,
Ik begrijp heel goed je gevoelens tijdens de voorbereidingen van deze expo. Maar desalniettemin doe je het hartstikke goed en je hebt weer een nieuwe stap gemaakt.
Ik wens je heel veel succes en geniet van de aandacht die je tijdens de expositie van de bezoekers krijgt.
Saluts uit Rouffignac
Dank je wel Joke.
Lieve Ronald, ik ben zo trots op je.
Tip toi toi
Lief. Dank je wel.
Lieve Ronald, wat schrijf je dat weer prachtig beeldend vol gevoel. Daar kun je trots op zijn! Net als op al je foto’s
Dank je wel Lisette.
Voor mij een beetje uit de richting maar wens je veel bezoekers toe die kennis mogen maken met dit prachtige project van jou.
Groet
Rob van der Pijll
Dank je wel Rob!
Jeetje Ronald, ik heb je brieven een aantal keren niet gelezen.
Nu vanochtend heb ik de niet gelezen brieven achter elkaar gelezen en wéer zit ik met een brok in mijn keel en tranen. En dat komt door jouw kunst om het te verwoorden…het raakt! Zo is dat ook met jouw foto’s. Fijn dat, door de expositie, ook weer nieuwe mensen het kunnen zien en lezen!
Dank je wel voor je lieve woorden Lizette.
Wat mooi dat je weer gaat deelnemen aan een expositie! Heel veel succes en plezier!
Dank je wel.