Lieve Mariek,
Zeven jaar geleden
jouw laatste verjaardag.
Je was ziek
maar we wisten nog niet
van die laatste.
Ik lees in je dagboek
dat je bang was
die dag.
En waarschijnlijk
nog veel vaker.
Het grijpt je
bij de keel
net als toen
het nieuws
nog vers
en toch
bedorven
was.
Je bent bang voor
vocht
dat adem
beneemt,
het gevoel
dat uitzaaiingen
uitzaaien.
Je bent bang
op je verjaardag.
Je voelt
dat deze leeftijd
misschien
voor altijd.
Ik mis je,
Ronald
Ach Ronald, 7 november, Mariekes verjaardag, zal altijd een speciale dag blijven. Met gemengde gevoelens. Dat mag, dat is (bijna) normaal. Normaal is niet het juiste woord.
Wat schrijf je het toch weer hartverwarmend op.
Ik wens dat je ondanks alle verdriet er troost uit haalt.
Hou je goed of juist niet.
Hou de zonzij!
lieve groet
Ronald, ook deze brief ontroert me weer zo. Haar laatste verjaardag 7 jaar geleden. Wat moet ze bang geweest zijn , maar toch moedig blijven en alles uit het leven halend wat nog mogelijk was.
Helaas was de tijd die ze kreeg veel te kort.
We blijven aan deze dappere lieve Marieke denken.
Lieve groet Joke