Lieve Mariek,

De laatste immuun-/chemotherapie is drie weken geleden. Toen Cécile mij heen bracht werd ik in de auto gebeld door de verpleegkundige van de dagbehandeling met de vraag of ik al onderweg was. De afspraak was eerder al verzet van 9.00 uur naar 14.00 uur. Dat had ik in ieder geval begrepen. Maar nu bleek 13.30 uur de begintijd te zijn. Ik had het waarschijnlijk verkeerd gehoord. Uiteindelijk was het geen probleem. Er was ook iemand te vroeg en die werd geholpen terwijl ik mij met enige haast door het het ziekenhuis bewoog. Mijn bloeddruk was er hoger dan normaal van.

Aanprikken voor het infuus ging een beetje moeilijk. Beneden in mijn arm protesteerden mijn aders een beetje tegen het gif dat ze al naar binnen hadden moeten laten. Wat resulteerde in een naald die net niet lekker zat en zeer deed toen het infuus liep. Dus toch maar verplaatsen naar een plek hoger op mijn arm. Dat ging beter.

Verder ging alles goed. De volgende dag ook. Daarna werd ik misselijk. Dat was woensdag en pas op zondag werd dat minder. 

Ondertussen waren Ilse en Kees bezig om het huis van mijn vader leeg te halen, wat voorspoedig ging. Ilse en ik spraken die maandag met de makelaar. Er werd een vraagprijs vastgesteld, wij kregen eindeloze online-vragenlijsten om in te vullen en tips over wat we nog weg moesten halen en wat we konden laten staan. Dit voor de foto’s en de bezichtigingen.

Ik hielp Ilse waar ik kon, maar vermoeidheid zorgde ervoor dat ik het niet lang volhield. Ik sliep iedere middag wel een uurtje op de bank. Ik had dan meestal een podcast opstaan, waar ik dan minder dan de helft van hoorde.

Ik ging af en toe bij iemand langs en mensen kwamen bij mij op de koffie, wat gezellig was. Alles met mate.

Donderdag 14 april was het tijd voor de volgende scan. Dit om te kijken hoe het ervoor stond met de tumoren in mijn lijf. Ik had thuis ingecheckt, zodat ik dat in het ziekenhuis niet meer hoefde te doen. Maar terwijl het anders altijd goed gaat, ging het nu even mis. Het inchecken op zich ging prima. Ik kwam bij de CT-scanner die bij de gipskamer staat. Dat was een beetje verwarrend, toen ik er de eerste keer moest zijn, maar nu wist ik het.

QR-code scannen en ik kon gaan zitten. Toen ik daar een tijdje zat en de tijd tien minuten voorbij de afspraak was, kwam er een verpleegkundige die mijn naam zei. Ze vroeg of ik me bij de scanner in de kelder wilde vervoegen. Ok, dat doe ik.

In de kelder vroeg ik naar de weg terwijl ik al voor de afdeling bleek te staan. Scherp als altijd.

Oh ja, hier was ik wel eens met jou geweest voor een PET-scan. Dan moest je veel drinken voor je in de scanner moest. Gelukkig hoefde ik dat niet.

Het bleek dat ik gezocht werd. En nu kon ik worden gevonden. Terwijl ik thuis al online had ingechecked, was de afspraak stiekem veranderd. De scanner bij de gipskamer was stukgegaan en daarom was de afspraak verplaatst naar beneden. Als ik ingechecked had toen ik het ziekenhuis binnenliep, dan had ik de wijziging op het briefje met de geprinte QR-code gezien. Nu had ik een mailtje met oude informatie op mijn telefoon.

Uiteindelijk had iemand waarschijnlijk bedacht dat ik op de verkeerde plek zat te wachten. Ze hadden me ook even kunnen bellen natuurlijk. In ieder geval, ik ben gescand, wat maar tien minuten duurde.

Afgelopen vrijdag volgde het gesprek over de uitslag. Gek genoeg maakte ik me daar in de voorafgaande week niet druk over. Als ik met jou op uitslagen wachtte was ik veel meer gespannen. Nu had ik daar geen last van. Ik maakte me meer druk om de notaris die mijn testament niet helemaal naar mijn wens opgesteld had. Sorry dat ik dit zo plompverloren noem, maar het is gewoon verstandig om een testament te maken. Altijd al waarschijnlijk, maar zeker in deze omstandigheden. En me druk maken was helemaal niet nodig, maar soms heb ik meer moeite met de kleinere dingen in het leven dan met de grote, zoals de uitslag van de scan.

De scan ziet er goed uit, zei de dokter meteen toen Cécile en ik de kamer binnenkwamen. Ik had alweer een aantal weken meer lucht en dat bleek te komen doordat mijn linkerbovenlongkwab weer open was gegaan. Dit omdat de tumor kleiner was geworden zodat hij de luchttoevoer niet meer dichtdrukte. De kleinere uitzaaiingen in mijn long waren nauwelijks meer te zien. Supergoed nieuws dus! Mooi om zo’n long, mijn long, die er weer goed uitziet, op het beeldscherm te zien. Cécile en ik zijn meteen maar een gebakje gaan eten in de stad om het te vieren.

De tumor is er dus nog wel, maar is kleiner en minder hinderlijk. Maandag gaat het verder met het volgende infuus. Dan geen chemo meer, dat is klaar, maar wel een dubbel portie immuuntherapie. En dan mag ik zes weken weg blijven voor ik de volgende tot mij mag nemen. Heerlijk. En hopelijk is dit minder belastend en als het goed is word ik niet meer misselijk. Ook heel fijn. 

Liefs,
Roon

De eerste brief over dit onderwerp is brief 135.

PS. Er waren mensen geabonneerd op ‘Brieven aan Mariek’ en zij kregen een melding bij een nieuwe brief. Op de een of andere manier is het mij gelukt om deze functionaliteit te verwijderen. Ik heb nu weer de mogelijkheid toegevoegd, maar de oude inschrijvingen zijn verdwenen. Dus als je een melding wilt krijgen dan kun je je e-mail adres invullen (in de zijkolom rechtsboven). Hoeft niet natuurlijk. Je kunt de brieven ook volgen door gewoon af en toe even te kijken of er iets nieuws is.