Lieve Mariek

De vorige brief eindigde met het overlijden van mijn vader. Zomaar op een dag in maart was het gebeurd. Zonder aankondiging gaf zijn lijf het op. Ilse’s oudste zoon en zijn vriendin kwamen net binnen na het overlijden. Fijn dat ze even langskwamen. 

Om een uur of elf ’s avonds liepen Ilse en ik het ziekenhuis uit. Tenminste, dat probeerden we. Fiets en auto hadden we achter het ziekenhuis geparkeerd. Het was een beetje te verwachten maar we hadden er niet aan gedacht; de achterdeur was dicht.

Dus naar de hoofdingang aan de voorkant van het ziekenhuis, buitenom weer naar de achterkant gelopen. Dat was eigenlijk best lekker. Even in de buitenlucht. Het was een rustige avond. We beseften dat we geen ouders meer hadden. 

Zondagmiddag een gesprek over de uitvaart. Het klinkt raar in dit verband, maar de chemo/immuunkuur van de volgende dag kwam een beetje slecht uit. Of het overlijden van mijn vader kwam slecht uit, het is maar hoe je het bekijkt. Ik hou het maar op het eerste.

De uitvaart kon op de maandag na het volgende weekend. Voor mij hopelijk genoeg tijd om weer een beetje bij te komen. Ik wilde wel ‘graag’ dat de kuur doorging. Om alles nog wat ingewikkelder te maken had de man van Ilse Corona gekregen. Ilse gelukkig niet, maar of dat zo zou blijven.

Het gesprek was prettig en we wisten wat ons te doen stond. Nou ja, het kwam vooral bij Ilse te liggen, aan onze kant, omdat de eerste week na de kuur tot nu toe de minste was voor mij.

Maandag naar het ziekenhuis, mijn buurvrouw die toch al in Alkmaar moest zijn, zette me af vandaag.

Om de een of andere reden had de dokter vorige week, na het bloedonderzoek, de kuur nog niet vrijgegeven. Geen ramp, kan gebeuren als er veel zieken zijn, maar het betekende dat ik vijf kwartier moest wachten voordat de infuuszakken er waren. Ik zat wel al in de lekkere stoel, dus dat scheelde.

Infusen erin. Roline haalt me ’s middags op en brengt me thuis.

De eerste paar dagen gaat het meestal nog aardig. Dus ik probeer die tijd te benutten door een rouwkaart te maken en oude foto’s te fotograferen om te laten zien bij de uitvaart. Ik lijk nu erg op mijn vader van vroeger, zo blijkt bij het zien van de foto’s. Behalve dan die bos met krullen nu. Maar wie weet wat ik terugkrijg. Ik gok op grijze krullen.

Ik heb alles net klaar als het wat minder begint te gaan. Ik mis je bij dit alles Mariek. En tegelijk ben ik blij dat je mij niet zo hoeft mee te maken. Het is tegenstrijdig.

Kees nog steeds Corona, Ilse nog steeds negatieve testen.

Op donderdag schrijf ik over mijn vader. Dit ga ik voorlezen maandag. Ilse heeft een ook een mooi stuk geschreven.

Voor we het weten is het maandag. Mijn stoelgang kiest ervoor juist vandaag weer op gang te komen. Beetje onhandig (en spannend), maar het gaat het goed. De uitvaart is helemaal naar ons zin. We staan achter een tafel tijdens de condoleance, om een beetje afstand te kunnen houden. Kees nog steeds Corona, Ilse nog steeds negatief. De dag voor de uitvaart hebben we besloten om een livestream te regelen zodat Kees vanuit huis kon meekijken.

Bijna iedereen die langs de tafel kwam om te condoleren zei dat ik zo op mijn vader leek van vroeger. Ilse lijkt op onze moeder. Sprekend.

Ik ben opgelucht dat de uitvaart erop zit.

Ilse stort zich op het opzeggen van de vele, vele abonnementen, loterijen en donateurschappen van mijn vader. Ze is sinds vorige zomer gepensioneerd en heeft gelukkig tijd voor dit soort dingen.

We maken ook een begin met het opruimen van zijn huis. Ik kan maar een paar uurtjes per dag, dan overvalt de vermoeidheid me. Ik ben eerder, en dieper, moe dan de vorige keren. Ik heb ondertussen ook een pijnlijke linker arm. Op de plek waar een week of vier eerder het vorige infuus zat is het heel gevoelig en zit een kleine zwelling. Ik ga naar het ziekenhuis om er naar te laten kijken. Het is niet direct verontrustend. De aderen krijgen een flinke klap van zo’n chemo. In de week erna zakt het weer helemaal af. Geen zwelling en geen pijn meer.

De donderdag voor de volgende ronde ga ik met Cécile naar het evaluatiegesprek. Ik ben ruim op tijd in het ziekenhuis om alvast bloed te laten prikken. Ik mag altijd op de spoedknop drukken, het voorrecht van oncologiepatiënten (ja, er zijn ook heus wel voordelen). Ik ben dan snel aan de beurt en mijn bloed gaat met spoed door het lab. Helaas had ik dit keer geen voordeel van het eerste gedeelte. De wachtkamer was helemaal leeg.

Gesprek ging goed. Een aantal bloedwaarden waren wel behoorlijk minder in vergelijking met de eerste keer prikken. Maar nog boven het minimaal vereiste voor het laten doorgaan van de kuur. Ik had al last van verdoofde tenen en nu had de bal van mijn rechtervoet ook die verschijnselen. Vorige keer kreeg ik minder chemo van de soort die dit veroorzaakt. Nu wilde ik dit type niet meer (had vorige keer ook al gemogen).

Omdat het vorige keer aan mij werd overgelaten, na advies van de dokter, besloot ik nu maar meteen te zeggen wat ik wilde.  Ik had er al over nagedacht. De oncologieverpleegkundige waar we mee spraken was niet meteen overtuigd, maar ging overleggen met de dokter. Ik werd later thuis gebeld en de dokter was het er meteen mee eens. 

Dus vandaag, maandag, krijg ik de korte kuur. Eén zak chemo- en één zak immuuntherapie. Het infuus van drie uur lang is er nu af, wat op zich prettig is, al had ik ’m liever wel kunnen nemen.

Kees is ondertussen weer beter, Ilse nog steeds negatief.

Ik mis je,
Roon

De eerste brief over dit onderwerp is brief 135.

PS. Er waren mensen geabonneerd op ‘Brieven aan Mariek’ en zij kregen een melding bij een nieuwe brief. Op de een of andere manier is het mij gelukt om deze functionaliteit te verwijderen. Ik heb nu weer de mogelijkheid toegevoegd, maar de oude inschrijvingen zijn verdwenen. Dus als je een melding wilt krijgen dan kun je je e-mail adres invullen (in de zijkolom rechtsboven). Hoeft niet natuurlijk. Je kunt de brieven ook volgen door gewoon af en toe even te kijken of er iets nieuws is.