Lieve Mariek,

Ik liep langs het water
hoofd overmoedig
benen steeds stijver
voeten gevoelig.

Morgen zou ik
moe zijn.

Maar nu liep ik daar
waar ik vaker liep
toen een wandeling
nu eigenlijk te ver.

De camera bleef
op mijn rug
alle energie naar lopen
niet naar kijken.

Amsterdam onder mijn voeten
grenzen verlegd.

Drie weken terug kreeg ik mijn eerste dubbele portie immuuninfuus. Een dubbel portie maar de inlooptijd bleef hetzelfde. Met spoelen van de ader voor en na was ik in een uurtje weer klaar. Stuk prettiger dan de vijf uur die ik eerst daar zat. Maar ik heb weinig te klagen, wat dat betreft. Sommige mensen zitten daar iedere week, ik hoef pas over zes weken weer.

Het gaat goed die dag zelf en de dagen erna. Ik krijg alleen weer meer last van eczeem, waar ik altijd al last van heb. De huid van mijn gezicht is erg droog. Dus een paar keer per dag een vette crème erop, dat help wat.

De eczeem werd gek genoeg door de chemokuur onderdrukt. Een voordeel, maar een nogal rigoureuze manier van onderdrukken.

Ik loop bijna iedere dag en regelmatig wat verder dan mijn rondje tot nu toe. Ik probeer af en toe mijn gewone toerfiets ook weer eens te nemen in plaats van de elektrische leenfiets.

Dit klinkt als niets, en iets meer dan een half jaar geleden waren het ook inspanningen van niets voor mij, maar nu zijn het kleine overwinningen. En de dag erna blijkt dan vaak dat het misschien toch iets teveel was en ben ik de hele dag moe. En meer moe dan ik vroeger moe was.

Toch gaat mijn conditie vooruit. Ik kan op de e-bike naar Hargen aan Zee, om daar een stuk te lopen, praten en koffiedrinken met iemand die ik eerder als eens gefotografeerd heb voor mijn project. Om dan weer terug te fietsen. De volgende dag fiets ik heen en weer naar Alkmaar op de niet ondersteunde fiets, en dan ben ik anderhalve dag moe.

Niet erg. Dan lees ik in de tuin in het zonnetje en lig ik op de bank naar een podcast te luisteren waar ik dan maar tien minuten van hoor voor ik in slaap val. Korte podcast, denk ik dan, als ik wakker word.

Ik zie het maar als mijn grenzen verleggen, waar het moe zijn dan ook bij hoort. Want het gaat toch steeds een beetje beter. En in de zon zitten lezen is ook niet vervelend.

Afgelopen week was ik in Amsterdam. Eind oktober/begin november was ik daar voor het laatst, toen mijn heup echt zeer begon te doen. Ik was nu niet in Amsterdam om te fotograferen. De aanleiding was vervelend, een uitvaart. Nadat de uitvaart achter de rug was besloot ik nog een stuk te gaan lopen. Van het Amstelstation naar de Metro op het Rokin. Moest te doen zijn, dacht ik, terwijl ik ook al naar de uitvaart heen en weer was gelopen.

Ik herken het wel van jou Mariek, op dagen dat je je goed voelde deed je vaak ook een beetje teveel, gewoon omdat het kon. Dat deed ik nu ook. Het ging, al was het misschien een beetje teveel. Of niet misschien, het was gewoon te ver. Maar het zat in mijn hoofd, dus ik deed het. Ik was blij toen ik uiteindelijk weer in de trein zat.

Maar gek genoeg had ik er de volgende dag nauwelijks last van. Er is geen peil op te trekken. Want toen ik op Google maps keek hoeveel ik gelopen had die middag, bleek dat 7,3 kilometer te zijn. Zomaar weer twee kilometer meer dan mijn langste wandeling tot nu toe. Ik moet weer helemaal uitvinden wat kan en wat niet, maar te weten dat ik 7,3 kilometer kan lopen, geeft vertrouwen dat ik weer vaker een rondje kan lopen in Amsterdam en er gaandeweg ook bij zal kunnen fotograferen. En dat ik weer eens naar een museum kan zonder om te vallen van vermoeidheid. Dat is fijn om te weten. Het zal niet altijd kunnen, maar wel op dagen dat ik me fit voel.

Nog even wat anders. In de week nadat mijn vaders huis op Funda kwam zijn er acht bezichtigingen geweest. Zeven daarvan lieten weten niet verder te gaan. Maar degene die halverwege de eerste dag al in het huis rond keek, deed een bod en dat hebben we geaccepteerd. Het huis is verkocht!

Ik mis je bij dit alles Mariek, dat snap je wel. Maar aan de andere kant is het ook fijn dat je mijn ziekte niet mee hoeft te maken.

Liefs,
Roon

De eerste brief over dit onderwerp is brief 135.

PS. Er waren mensen geabonneerd op ‘Brieven aan Mariek’ en zij kregen een melding bij een nieuwe brief. Op de een of andere manier is het mij gelukt om deze functionaliteit te verwijderen. Ik heb nu weer de mogelijkheid toegevoegd, maar de oude inschrijvingen zijn verdwenen. Dus als je een melding wilt krijgen dan kun je je e-mail adres invullen (in de zijkolom rechtsboven). Hoeft niet natuurlijk. Je kunt de brieven ook volgen door gewoon af en toe even te kijken of er iets nieuws is.