Lieve Mariek,

Het zal je misschien verbazen te lezen, het verbaast mij ook, dat ik in Oostenrijk zit terwijl ik dit typ. Ik ben op vakantie. En het grappige is, ik ben op de motor. Ik heb er vijf dagen over gedaan om hier te komen. Rustig aan. Ik heb geslapen en gegeten in hotels. Een tentje zag ik toch echt niet zitten, hoe leuk ik kamperen ook vind. Mijn bed uit komen is soms al lastig met mijn stramme spieren (komt door de immuuntherapie dat ze nog stijver zijn geworden dan ze al waren), laat staan opstaan vanaf een matje op de grond.

Ik schreef al eerder dat motorrijden al een cadeautje is. En dat ik nu ook nog met de motor op vakantie ben is helemaal onverwacht. Maar zodra ik mijn motor had, begon ik ook dingen te bedenken. Langs en over heuvels en bergen rijden is toch wel het leukste. Ik begon aan Oostenrijk te denken. Iets bekends, zoals Seefeld waar ik de laatste jaren twee keer geweest ben met Roline. Niet zo ver van het Oetztal waar jij en ik samen waren op de motor. Toen wel met tent. Misschien rij ik daar nog even heen komende week, al is het maar voor de herinnering.

Ik heb het boeken lang uitgesteld. Of ik het een goed plan vond verschilde per dag of misschien wel per uur. Uiteindelijk de knoop doorgehakt en het gewoon gedaan.

Ik zit nu in een appartement. Een ruim appartement, waar ik nog een week blijf. Gister ben ik aangekomen. Maar ik blijf hier niet alleen. Morgen komen Egbert, Cécile en Roline hierheen. Met vliegtuig en trein (van Innsbruck naar Seefeld). Cécile zou eerst vandaag al aankomen met de trein, maar het ns-personeel is aan het staken deze weken, dus ze kon hier niet komen met de trein. Op het laatste moment kon ze nog met hetzelfde vliegtuig als Egbert en Roline. Morgenochtend zijn ze er.

Ik vind het zo fijn dat ze komen. Een week in mijn eentje reizen was wel leuk maar ik heb behoefte aan gezelschap en lachen en wandelen samen. Of elektrisch fietsen, wat hier in de bergen ook behoorlijk populair is. Kan ik me goed voorstellen.

Hoe is het om op vakantie te zijn, vraag je je misschien af. Tja, ik heb er gemengde gevoelens over. Het is lekker om uit huis te zijn. Dat is alweer een tijdje geleden, zeker zo’n periode van bijna drie weken. Dat was voor het laatst met jou. Het motorrijden is leuk, het doet vergeten. Nou ja, niet helemaal natuurlijk. Ik denk ook regelmatig dat dit misschien de laatste vakantie op de motor is. Ik kan zulke gedachten niet tegenhouden. Het motorrijden is mooi maar ook vermoeiend. Het gekke is dat ik dat niet merk als ik rij. Ik ben goed geconcentreerd, doe geen domme dingen. Het voelt een beetje zoals ik me voel als ik mensen aan het fotograferen ben. Heel geconcentreerd waarbij alle pijntjes, ongemakken en problemen verdwijnen, voor even.

Als ik de kamer van een hotel binnenstap na de rit dan valt de vermoeidheid als een zware deken over me heen. Eerst maar eens liggen. Als ik dan gegeten heb later en een stukje ga wandelen dan ben ik er weer.

Maar het is geen onbevangen vakantie. Alleen onderweg zijn vind ik nu vrij ongezellig. Vroeger kon ik dat beter. Komt ook door hotels waar ik dan alleen zit te eten. Ik neem gewoon mijn e-reader mee, zodat ik tussen alle gangen door kan lezen (en mensen kijken natuurlijk, ook interessant).

Ik voel me niet meer mezelf, fysiek gezien en daar moet ik het mee doen. Dat vat het wel samen denk ik. Alles kost meer moeite. Hier in het dorp een heuveltje oplopen voel ik. Ik ben niet sterk meer. Drie jaar terug liepen Roline en ik hier nog een berg op, bijna 900 hoogtemeters. We wilden geloof ik allebei niet toegeven dat het best zwaar was, dus liepen we door tot we boven waren. Dat ging en de dag erna konden we ook nog lopen.

En nu kan dat niet meer. Ook niet de helft. Misschien een stukje naar beneden, maar omhoog kom ik niet ver, ben ik bang. En dat is waardeloos, dat iets dat ik vanzelfsprekend kon, niet meer kan. En dit is maar één voorbeeld.

Dus hoewel het best goed gaat, voel ik wel dat ik ziek ben. Wat ziekte is en wat immuuntherapie, dat weet ik niet. Maar dit is het. Geniet, zegt iedereen, maar ik heb er moeite mee. Alleen net, voor ik ging zitten om te schrijven, liep ik een rondje buiten. Het was rustig, lekker fris, de zon scheen op de toppen van een paar bergen. Het voelde fijn om hier te zijn, het is hier zo mooi. Jammer dat ik hier niet met jou kan lopen, want ik mis je nu en altijd.

Om dit alles ben ik heel blij dat morgen onze vrienden komen. 

Veel liefs,
Ronald

Wil je meer weten over deze motorreis. Mijn reisverslag tot nu toe is hier te lezen.

De eerste brief over mijn gezondheid is brief 135.