Lieve Mariek,

Anderhalve week geleden mocht ik weer in de CT-scanner. Ik was een beetje vroeg in het ziekenhuis want ik moest nog een formulier invullen voor ik de scanner in ging. Ik was daar net mee bezig toen er al iemand op me stond te wachten. Tien minuten te vroeg. Tijdens de wandeling naar de scanner stak hij zijn hand uit naar het formulier. Ik dacht dat hij me een hand wilde geven en stak mijn hand uit. Zit er toch wel erg ingebakken. Hij trapte er niet in. Maar goed ook.

Liggen op de ‘schuifplank’ voor de scanner, infuus in mijn arm, praatje over het hoe en wat, dat ik halverwege onderbrak met de mededeling dat dit al de vierde keer was. Al had deze jonge man wel een aangepaste versie van het verhaal. Dat je van het infuus het gevoel kunt krijgen dat je nodig moet plassen, dat wist ik, maar hij vertelde er ook nog bij dat je er warme ballen van kunt krijgen. Ok, toch goed om te weten. 

Eén keer de scanner in zonder infuus en één keer met. Voor ik het weet zit ik weer in de wachtkamer. Precies op het moment dat mijn afspraak eigenlijk zou beginnen. Nu nog een kwartiertje wachten voor ik opstap. Kijken of ik misschien nog een reactie krijg.

Vorige week maandag de uitslag. Eerst even bloedprikken om te kijken of ik deze week weer aan de immuuntherapie kan. Als ik dat een uur voor de afspraak laat doen, dan is dat net op tijd om de uitslag tijdens de afspraak te kunnen bekijken (het bloed van oncologiepatiënten mag in sneltreinvaart door het lab).

Bloed was goed. CT-scan was ook goed. Tumor was nog ietsje kleiner geworden, waar de dokter tevreden mee was. Het is een grillige vorm dus het formaat is een beetje lastig te bepalen.

Ik had wel een paar klachten. Sinds twee weken had ik een beetje pijn in mijn onderrug en ook een beetje pijn in mijn rechterheup/bil/been (de pijn zat af en toe ergens anders). Ik zeg wel pijn maar het doet niet heel zeer. Maar het is wel iets dat er eerst niet was, en uiteindelijk begon het ook zo in mijn linkerheup. De dokter besloot tot een MRI. En ik wilde naar de dermatoloog, omdat de huid van mijn gezicht heel droog is.

En toen moest ik ook nog vertellen dat mijn rug sinds de dag ervoor eigenlijk heel zeer deed omdat ik iets stoms had gedaan. 

Ik had mijn motor een paar dagen na de vorige brief opgehaald. Heerlijk om bijvoorbeeld ‘s avonds op te kunnen stappen en een rondje te gaan rijden. Vorige week zondag had ik de eerste langere rit gepland. Van hier naar Woerden, naar jouw familie, Mariek. Stukje over de snelweg, stukje binnendoor. Heerlijk ritje. Tot ik voor de deur parkeerde. Mijn hoofd is vaak met allerlei dingen bezig en in dit geval was dat zeker niet met parkeren. Ik vergat namelijk de zijstandaard uit te zetten en dat merkte ik toen ik de motor op diezelfde standaard wilde laten zakken. ‘Wat gaat hij scheef’, dacht ik nog. Zo scheef dat ik hem maar beter kon laten gaan. Nu zitten er zogenaamde ‘valbeugels’ op de motor en die ene aan de linkerkant deed prima z’n werk. Daar lag de motor nu op te liggen. ‘Zo snel mogelijk overeind’, was wat ik alleen maar dacht, voordat iemand het ziet. Domme, maar toch wel begrijpelijke gedachte. Want het zou tenslotte een raar gezicht zijn als de familie de deur zou opendoen en dat daar dan een motor voor ligt. Dat wil natuurlijk niemand. 

Ik wist hoe ik tillen moest. Stuur tegen de aanslag en dat stuur dan als hefboom gebruiken. Maar al snel ging er iets mis in mijn rug en moest ik stoppen. Even later was er hulp. Van de familie en een buurman. De motor stond zo weer. De buurman had de motor waarschijnlijk ook nog wel boven zijn hoofd kunnen tillen, zo breed was hij. Blij dat hij hielp.

Na een paar uur was ik wel weer zover dat ik zelf naar huis kon rijden, maar die rug voelde niet zo fijn. Nou ja, als er iets mis is, behalve geblesseerde spieren, zouden ze dat op de MRI ook wel zien. De rug wordt ondertussen iedere dag iets beter gelukkig.

Ik mocht op dinsdag al in de MRI en op donderdag naar de dermatoloog. De MRI ging me de vorige keer goed af, maar nu vond ik het toch vrij benauwd. Ik ging er deze keer ook met mijn hoofd vooruit in. Het duurde wel een minuut of vijf voor ik weer rustig kon ademhalen. Ik was daarvoor niet in paniek, maar ook niet heel ontspannen. Voor de rest ging het goed.

Donderdag de dermatoloog. Eerst voorgesprek met een assistente, daarna dokter erbij met nog een assistente. Met z’n drieën tegen mij in mijn onderkleding. Beetje ongemakkelijk. Maar efficiëntie is belangrijk natuurlijk. Of het me iets brengt is nog even de vraag (sorry, ik ben niet zo goed met dermatologen).

Vandaag kreeg ik de uitslag van de MRI. Er was niets nieuws te zien, qua uitzaaiingen of iets dergelijks. Dus goed nieuws, wat dat betreft. Alleen bleek wel dat ik een iets ingezakte wervel heb. Heeft niets met de kanker te maken, maar toch prettig dat dat gevonden is. Het lijkt Osteoporose te zijn. Komt weinig voor bij mannen en zeker niet al op de jeugdige leeftijd van zestig. Maar wel bij mij dus. Het zou kunnen komen door de hormoonzalven die ik gedurende mijn leven tegen eczeem gebruikt heb. Ik krijg nu botversterkende medicijnen.

Tot zover deze update.

Ik mis je,
Roon

PS. Oh ja, als je wilt zien hoe je een motor (zelfde motor als die van mij) wel moet optillen alsof het een fiets is, kijk hier: https://www.youtube.com/watch?v=nM4y8J-5ZCA vanaf minuut 1:58

De eerste brief over mijn gezondheid is brief 135.