Lieve Mariek,

Na de wasmachine, die het al eerder begaf, heeft nu ons fijne Nespresso-apparaat de geest gegeven. Ook hier geldt: het is maar een apparaat. Maar dit machientje was van ons. Samen gekocht, allebei ontelbare koppen koffie mee gezet, voor onszelf en voor elkaar. We gingen er altijd even voor zitten, waar we ook mee bezig waren. Samen aan de keukentafel of ik bracht de koffie boven, waar jij vaak aan je bureau zat. Dan ging ik lekker met mijn rug tegen de kachel zitten en praatten we wat en genoten van onze cappuccino.

Na al een hele tijd capsules van een andere fabrikant gebruikt te hebben, was het, een paar weken voor jouw dood, jouw wens om nog eens een keer de echte capsules te bestellen. Dat heb ik gedaan. Je hebt er alleen niet zoveel meer aan gehad.

Vanmiddag heb ik een nieuw apparaat gekocht. Een rode. Klein mijlpaaltje in dit leven zonder jou, waar ik toch even bij stil wilde staan.

Ik heb niet zo’n goede week Mariek. Het is vakantietijd en jij bent er niet. Ik ben wel een weekje weg geweest met Roline en haar kinderen. Fietsen en kamperen in Engeland. Dat was leuk. Maar er waren ook herinneringen aan hoe jij genoot van het fietsen en het gestudder op de camping. En Roline had haar eigen herinneringen aan vakanties van vroeger. Herinneringen, ze zitten aan veel dingen vast.

Morgen is er gondelvaart in Koedijk. Ik heb niet zoveel met het gebeuren zelf, maar het was altijd wel een gezellige dag, met vaak wat mensen over de vloer, of we gingen naar Egbert en Cécile, een stukje verderop. Zij komen morgen en dat is fijn.

Met Cécile ben ik gaan longboarden. Leuk en een beetje gevaarlijk. We hebben pas twee keer geoefend, maar we komen vooruit en durven los op het board te staan. Het is leuk om iets te doen dat een beetje spannend is. Ik heb er ook over geschreven. Voor de mensen die Facebook hebben: de stukjes staan in mijn tijdlijn.

Vorige week ging er iemand dood. Een man van 39. Dominee in de kerk van onze buren. Hij verongelukte tijdens zijn vakantie in Zwitserland. Ik noem het op omdat ik hem vorig jaar gefotografeerd heb, hier, in onze gang. Ik heb hem maar een kwartiertje gezien, denk ik. Maar zijn dood, het verdriet van de buren, de korte ontmoeting vorig jaar, het grijpt mij toch een beetje aan. Sinds jouw dood word ik vaker geraakt. Wat niet erg is, overigens.

Maar het maakt deze tijd niet makkelijker. Soms gaat het aardig goed en vermaak ik mij wel, soms gaat het minder en is nergens iets aan.

Het is niet anders Marieke, het zal nooit meer worden zoals het was. Maar het wordt vast wel weer een keer beter dan nu, denk je niet?

Heel veel liefs,
Ronald