Lieve Mariek,

Het gif druppelt
mijn aderen in.

Trekt een gordijn
door mijn hoofd.

Brengt het
meer leven
of lacht de dood
erom.

Ik ben weer boven water. Een week na de immuun- en chemotherapie. De eerste dag ging goed. Ik werd thuis opgehaald door een vriendin. Ze mocht een half uurtje mee naar de dagbehandeling. Dat was prettig. 

Ik herkende de plek. Ik was hier met jou Mariek. Stapje voor stapje voel ik wat jij gevoeld moet hebben. Vergelijk ik nu met de herinneringen. 

Iedereen is aardig. De verpleegkundige heet Ilse. Mijn zus heet Ilse. De dochter van de man tegenover me heet Ilse. De patiënte vanmiddag heet Ilse. Onwaarschijnlijk maar waar. Het is lastig de verpleegkundigen uit elkaar te houden met de mondkapjes voor hun gezicht. Gelukkig mag ik ‘m af als ik eenmaal aan het infuus zit.

Eerst medicijnen, dan de immuuntherapie, allebei via een infuus. Het spul trekt door mijn hoofd. Alsof ik duizelig ben zonder duizelig te zijn, al durf ik pas naar de wc te gaan als er een verpleegkundige in de buurt is. Het gaat goed.

Dan de chemo. Eerst een zak van een paar uur en als toetje nog een van een half uur. Steeds spoelen tussendoor. Al mijn waarden blijven goed gelukkig. Behalve mijn eigenwaarde misschien.

Ik ben er ongeveer vijfeneenhalfuur. Het ging vlot voorbij eigenlijk. Beetje praten met de buren. Beetje slapen. Broodje eten, thee drinken. Beetje appen.

Ik wordt weer opgehaald door Roline. Ik ga mee naar haar huis, waar ik zal logeren. Ik heb geen idee wat me te wachten staat en of ik in mijn eentje thuis kan zijn. Dus eerst maar even aankijken.

Ik slaap een uurtje.

Daarna ga ik naar Cécile, die sinds een tijdje bij Roline inwoont. Ja Mariek, allebei je vriendinnen wonen in één huis nu. Ik eet bij haar. Ik heb wel trek ook. Het is gezellig. Later nog een film kijken met Roline. Kortom. Die eerste dag, die viel wel mee. En de tweede dag ook. Ik loop zelfs even de stad in om een warm vest te kopen en een paar mutsen, voor over niet al te lang.

De derde dag ga ik naar huis. Eén van de Ilse’s haalt me op, doet onderweg boodschappen en brengt me thuis. Ik ben wel de hele tijd enigszins misselijk, wat niet fijn is. ’s Middags begint het echt minder te worden. Mijn benen worden onrustig en ik krijg pijn in mijn gewrichten. De volgende dag bel ik met een van de verpleegkundigen tijdens het vragenuurtje. Het is een bekend verschijnsel. Ik neem wat meer pijnstillers. Maar die dag is het behoorlijk pittig. Niet eens zozeer de pijn, maar meer het onrustige, het niet stil kunnen zitten. 

Mijn hoofd is er ook nog steeds niet helemaal bij. Ik kan me niet zo goed concentreren. 

Ik eet wel goed, ondanks de lichte misselijkheid. Meestal gaat het juist weg door te eten. Maar ik heb niet echt zin in te eten. Dat overkomt me niet zo vaak.

Ik slaap ook best goed, ondanks die benen. Vanaf vrijdag zakt de pijn langzaam uit mijn benen tot zondag alleen nog twee tenen van mijn linkervoet zeer doen.

Zondag voelt mijn heup wat beter. Maandag nog meer. Er gebeurd wel weer iets met de huid van mijn gezicht. Korstjes rond mijn mond. Op dinsdag maak ik een foto, om te laten zien op de volgende bespreking. Gister (maandag) en vandaag voel ik me meer mijzelf. Ik kan me weer concentreren. Ik stap in de auto en rij naar mijn vader. Ik kan de koppeling weer bedienen vandaag, door de opknappende heup. Vooruitgang. 

Steeds meer respect voor jou Mariek. Wat een klus.

Liefs,
Ronald

De eerste brief over dit onderwerp is brief 135.

PS. Er waren mensen geabonneerd op ‘Brieven aan Mariek’ en zij kregen een melding bij een nieuwe brief. Op de een of andere manier is het mij gelukt om deze functionaliteit te verwijderen. Ik heb nu weer de mogelijkheid toegevoegd, maar de oude inschrijvingen zijn verdwenen. Dus als je een melding wilt krijgen dan kun je je e-mail adres invullen (in de zijkolom rechtsboven, mijn e-mail vervangen door je eigen e-mail adres). Hoeft niet natuurlijk. Je kunt de brieven ook volgen door gewoon af en toe even te kijken of er iets nieuws is.