Als het leven
plotseling
een afslag neemt
die je niet
had voorzien,
kan dat zomaar
nog eens gebeuren.

Misschien was deze
wel voorzien
maar toch
net zo plotseling.

Lieve Mariek,

Ik was gebleven bij het aankondigen van de CT-scan. Mijn derde alweer. Infuus met contrastvloeistof. Inademen, vasthouden, uitademen. Het gaat snel. Na tien minuten ben ik weer buiten. Mijn zus Ilse was net halverwege haar wandeling toen ik haar liet weten alweer in het restaurant te zitten.

Dit was op maandag in de laatste week voor de volgende ronde. De donderdag daarop volgde de uitslag. Aan het eind van de middag zat ik met Cécile in de wachtkamer van de oncologie-afdeling. Alle uitloopminuten gedurende de dag waren opgeteld tot nu. We konden weer even bijpraten voor we door de dokter geroepen werden.

Ik wist al dat we met een andere dokter zouden praten dan ‘mijn eigen’ dokter. Er waren vrij viel zieken, begreep ik. Er is goed nieuws, zei de dokter meteen. Ze liet ons meekijken naar de CT-scan en wees aan wat er veranderd was. De kleine uitzaaiingen in de andere long dan waar de grote tumor in zit, waren duidelijk kleiner geworden. De grote tumor was niet groter geworden. Maar of hij kleier was geworden was niet duidelijk. Om de tumor heen zit weefsel waardoor het slecht te bepalen is (mijn interpretatie).

Goed nieuws natuurlijk, maar ik ontving het onzeker. Ik had nog steeds weinig lucht, dus goed nieuws voor mij is het eigenlijk pas als ik weer vrijer kan ademen, als dat ooit gaat gebeuren.

Verder ging het gesprek over mijn welbevinden en de kwaaltjes door de chemo/immuun. Ik had dit keer, meer dan de eerste keer, last van mijn voeten en handen. Vooral van mijn voeten, waar een stuk of drie tenen verdoofd aanvoelden, van beide voeten. Neuropathie heet dat en is een bekend verschijnsel bij een ven da twee chemo soorten die ik krijg. Punt was dat ik nu zelf moest beslissen of ik doorging met die ene chemo of dat ik er mee stopte of dat er minder gegeven zou worden. Ik wist dat deze beslissing zou komen. Ik had gelezen dat mensen soms de klachten verzwijgen omdat ze het volle portie chemo binnen ‘willen’ krijgen voor maximaal resultaat. Dat wil ik ook, maar het is ook belangrijk dat ik goed kan blijven lopen. In mijn handen viel het erg mee. De dokter kan een voorstel doen, maar ze voelt niet wat ik voel. Oh ja, en het belangrijkste is dat neuropathie onomkeerbaar kan zijn. En als het al beter wordt, dan kan het lang duren.

Jij had het ook, weet ik nog wel, bij de de eerste keer dat je chemo kreeg. Vooral een heel gevoelige huid van je voeten en handen. Maar het ging ook weer over gelukkig.

We besloten (gokten) dat de chemo teruggebracht werd naar 75%.

Bloedprikken en medicijnen halen voor de volgende kuur zat er niet meer in. Het was tegen zessen ondertussen, na ook nog een gesprek met de oncologieverpleegkundige. Morgen maar. Op de geleende elektrische fiets een fluitje van een cent om even naar het ziekenhuis te fietsen.

Nadat ik de volgende dag in het ziekenhuis geweest was en alweer bijna thuis, werd ik gebeld door een onbekend nummer. Iemand van de thuiszorg van mijn vader. Het was een uur of elf. Ze zei dat mijn vader zijn bed niet uitwilde en dat hij zei dat hij lekker lag. Nogal a-typisch voor mijn vader. Hij staat tegenwoordig niet meer zo vroeg op, maar komt wel altijd zijn bed uit.

Ilse is er heen gefietst. Ze vertelde dat hij er niet zo goed uit zag, erg wit. Hij ging nog wel naar de wc, maar daarna meteen weer naar bed.

Nou ja, kort samengevat, de dokter kwam en we besloten (ik was er ook bij ondertussen) dat hij toch maar naar het ziekenhuis moest, al was het alleen maar om meteen hulp bij de hand te hebben, mocht hij pijn krijgen. Later in de middag werd hij opgehaald door een ambulance. Pijn heeft hij niet echt gehad, alleen als hij werd verplaatst in zijn bed leek hij dat niet echt fijn te vinden. Om een uur of half elf overleed hij. Ilse en ik waren er allebei. Hij is 92 geworden. Wat een leeftijd hè.

Nu ben ik pas één week verder in tijd Mariek, in deze brief, maar hij is lang genoeg. Over een paar dagen de rest.

Ik mis je,
Roon

De eerste brief over dit onderwerp is brief 135.

PS. Er waren mensen geabonneerd op ‘Brieven aan Mariek’ en zij kregen een melding bij een nieuwe brief. Op de een of andere manier is het mij gelukt om deze functionaliteit te verwijderen. Ik heb nu weer de mogelijkheid toegevoegd, maar de oude inschrijvingen zijn verdwenen. Dus als je een melding wilt krijgen dan kun je je e-mail adres invullen (in de zijkolom rechtsboven). Hoeft niet natuurlijk. Je kunt de brieven ook volgen door gewoon af en toe even te kijken of er iets nieuws is.