Lieve Mariek,

Ik merkte het
als ik zacht getik
voelde.

Jouw helm
tegen
mijn helm.

Je sliep
zittend
op onze motor.

Gelukkig zat je hierbij achterop. En kwam je nooit in de buurt van eraf vallen. Je dommelde weg blijkbaar door het monotone gebrom. Niet echt in slaap, denk ik. Meer zoiets als voor de tv zitten en opschrikken als je hoofd naar achter of naar voren knikt. En dan merken dat je iets gemist hebt.

Ik was nooit ongerust dat je zou vallen, maar maakte je wel wakker als ik het getik voelde.

Waar leidt dit verhaal heen? Nou Mariek, ik heb vorige week een motor gekocht. Elf jaar nadat ik de laatste verkocht heb om een betere camera te kunnen kopen. Het verlangen naar motorrijden liep al op sinds twee jaar. De mogelijkheid ontbrak. 

Eind vorig jaar, toen ik de diagnose kreeg, ging het plan definitief de vriezer in, dacht ik. Eerlijk gezegd had ik het idee dat ik nog maar een paar maanden te leven had.

Dit bleek te voorbarig gedacht. Want ik ben er nog, bijna een half jaar later. En het gaat heel aardig. De chemoperiode was zeker geen feestje. Het grootste deel van de tijd voelde ik me niet fit. En mijn heup deed toen nog zeer, waardoor ik maar kleine stukjes kon lopen.

Nu, met alleen nog de immuuntherapie, gaat het beter. Geen algehele malaise. En zes weken tussen de infusen, dat is ook lekker. Tijd genoeg om me af en toe zelfs aardig gezond te voelen, terwijl ik weer flinke stukken kan lopen, zonder pijn. En om zo overmoedig te worden dat ik de motorplannen weer uit de vriezer kon halen. Ik liet ze een tijdje ontdooien tot ik twee weken terug de knoop doorhakte. Ik ging het doen!

Vorige week dinsdag reed ik naar een motorkledingzaak en stak mij helemaal in het nieuw. Ik had niets meer van mijn vorige motorperiode. Een helm gaat sowieso maar beperkt mee en had ik weggegooid. De rest was verkocht. Nu laarzen, broek, jas, kol en twee paar handschoenen. Net als bij iedere andere hobby kun je hier al je geld in kwijt.

De volgende dag reed ik naar de plaatselijke motorzaak en reed proef op de motor die ik al even in het vizier had. Heerlijk. Elf jaren vielen weg. Ik was een beetje nerveus geweest en had visioenen van opstappen en meteen omvallen voor het oog van iedereen bij de dealer. Maar ik reed weg alsof ik nog dagelijks op een motor wegreed. Ik kwam terug van de rit en ik kocht ‘m. Zomaar. Ik kocht zomaar een motor na zoveel tijd.

Ik keek er zelf blijkbaar een beetje van op. Dat dit er nog inzat. Alleen al het kopen van de motor en alles wat daar bij hoort, bracht me weer meer tot leven. Ik kreeg meer energie, meer zin om dingen te doen, plannen in mijn hoofd.

Ik heb geen idee hoe het zal gaan. Of ik nog een maand kan rijden of nog een paar jaar, maar het geeft me blijkbaar iets dat belangrijk voor me is. Ik heb van mijn twintigste tot mijn vijftigste bijna altijd een motor gehad. Lange reizen en korte tochtjes, alleen of met jou, ik heb er altijd van genoten. En nu, onverwacht, voel ik me fit genoeg en ben ik in de gelegenheid. Ik kan niet wachten, maar moet dat helaas wel. Ik zou hem vandaag ophalen, maar er zit een onderdeel dwars. Er moet nog iets gerepareerd (het is een occassion) en dat onderdeel is op het moment een beetje schaars. Hopelijk is het snel opgelost. Want het denken aan een motor in de schuur is al bijna genoeg, maar net niet helemaal.

Ik zal er weer van genieten, maar het tikken tegen mijn helm vast af en toe missen.

Liefs,
Roon

De eerste brief over dit onderwerp is brief 135.

PS. Er waren mensen geabonneerd op ‘Brieven aan Mariek’ en zij kregen een melding bij een nieuwe brief. Op de een of andere manier is het mij gelukt om deze functionaliteit te verwijderen. Ik heb nu weer de mogelijkheid toegevoegd, maar de oude inschrijvingen zijn verdwenen. Dus als je een melding wilt krijgen dan kun je je e-mail adres invullen (in de zijkolom rechtsboven). Hoeft niet natuurlijk. Je kunt de brieven ook volgen door gewoon af en toe even te kijken of er iets nieuws is.